donderdag 27 november 2014

Interstellar

Vorig jaar werden we verwend met Gravity, dit jaar met Interstellar. Bleven we met Gravity nog relatief dicht bij de Aarde, Interstellar is ambitieuzer en brengt ons meteen naar een ander sterrenstelsel. Nochtans speelt het verhaal zich af in de niet zo verre toekomst, met een technologie die niet zo veel op de onze vooruit is. Hoe slagen de astronauten er dan in om zo ver te reizen? Via een wormgat natuurlijk, de favoriete plot device van iedere sci-fi-auteur.

Geland op een waterplaneet

Voor wie geen idee heeft wat een wormgat is, geef ik graag een korte introductie in elementaire wormgatenfysica. Het komt erop neer dat een wormgat een snellere en kortere weg is tussen twee punten in het heelal. Veel korter dan de weg die je normaal gezien zou moeten nemen. Stel dat een ster een miljoen lichtjaar van ons verwijderd is, dan betekent dat dat het licht – aan een fenomenale snelheid van 299.792.458 m/s (meer dan een miljard kilometer per uur) – er een miljoen jaar over doet om van hier naar daar (of andersom) te reizen. Die snelheid van het licht is de absolute snelheidslimiet in het heelal. Niets kan sneller, en enkel massaloze deeltjes (zoals licht of andere vormen van elektromagnetische straling) kunnen zich met die maximale snelheid verplaatsen. Met onze huidige rakettechnologie komen we niet eens in de buurt, zodat een reis naar de buitenplaneten van ons eigen zonnestelsel – op amper enkele lichtminuten van ons verwijderd — al meerdere jaren duurt. Zo heeft het snelste ruimtetuig ooit door mensen gemaakt – de Pluto-sonde New Horizons – nog altijd negen en een half jaar nodig om Pluto te bereiken. Je begrijpt: met dergelijke duizelingwekkende afstanden kunnen we niet zomaar naar andere sterren reizen.

Interstellar posterEen wormgat zorgt er niet voor dat je sneller dan het licht kunt reizen – want dat is dus absoluut onmogelijk –, maar zorgt er wel voor dat de afstand tussen ons zonnestelsel en die verre ter of planeet drastisch ingekort wordt, waardoor het mogelijk wordt om die afstand in een veel kortere tijd te overbruggen. De naam ‘wormgat’ komt van de gaten of tunnels die wormen in appels boren. Als je het heelal zou voorstellen als de schil van de appel, dan moet je normaal gezien de halve omtrek van de appel afleggen om aan de andere kant te komen, maar als de worm een gat boort doorheen het centrum van de appel, dan ontstaat daarmee een kortere route. Een wormgat in het heelal is ook zoiets, maar dan met een extra dimensie en met een nog spectaculairder resultaat.

Wormgaten zijn echter zeer theoretisch, en vooralsnog denken wetenschappers dat er enkel microscopische wormgaten kunnen bestaan, veel te klein om een ruimteschip of een mens door te sturen. En bovendien hebben die theoretische wormgaten een extreem korte levensduur, zodat je niet eens de tijd krijgt om er doorheen te gaan voordat het wormgat in elkaar klapt. Het lijkt er dus niet meteen op dat we in de eerstkomende jaren via wormgaten naar andere sterren en planeten zullen reizen.

Maar gelukkig trekken sciencefictionauteurs zich daar weinig van aan. Ze gaan ervan uit dat wormgaten prima te gebruiken zijn om ruimtetuigen doorheen te sturen en zo in een mum van tijd duizenden, miljoenen of zelfs miljarden lichtjaren te overbruggen. Het wormgat in Interstellar – dat spontaan ergens in de buurt van Saturnus verschijnt, een diameter van 2 km heeft en decennia lang open blijft – maakt een verbinding tussen ons zonnestelsel en een stelsel op maar liefst tien miljard lichtjaar afstand. In het centrum van dat stelsel staat geen ster, maar een gigantisch actief zwart gat, waar planeten omheen draaien. Het wormgat lijkt gecreëerd te zijn door een buitenaardse intelligentie die het blijkbaar goed voor heeft met de mensheid.

Afgezien van de speculatieve elementen scoort deze film bijzonder goed op wetenschappelijke nauwkeurigheid. Het wormgat en het zwarte gat worden bijzonder waarheidsgetrouw in beeld gebracht. Rond het zwarte gat draait een accretieschijf: een oplichtende schijf van verhit materiaal dat in het zwarte gat dreigt te vallen. De ruimte in de buurt van het zwarte gat wordt echter enorm gekromd door het extreem grote zwaartekrachtsveld van het gat, waardoor het mogelijk is om delen van de accretieschijf te zien die zich áchter het zwarte gat bevinden. De rendersoftware die gebruikt wordt om de beelden te genereren, hield daar oorspronkelijk geen rekening mee, maar werd aangepast met de relativistische formules die de kromming van de ruimtetijd beschrijven, zodat waarheidsgetrouwe beelden gegenereerd konden worden.

interstellar-movie-wormhole

De film heeft het ook bij het rechte eind voor wat betreft de relativistische effecten van de nabijheid van een groot zwaartekrachtsveld, dat ervoor zorgt dat de tijd op de ene plaats met een andere snelheid verloopt dan op de andere. Daardoor worden de astronauten die naar de planeet dichter bij het zwarte gat reizen minder snel oud dan wie op grotere afstand blijft. In eerste instantie merken ze er weinig van – de tijd lijkt voor hen normaal te verlopen –, maar bij hun terugkeer (volgens hun klokken slechts enkele uren later) merken ze dat ondertussen voor de buitenwereld 23 jaar verstreken zijn. Als je hier niet vertrouwd mee bent kan dit zeer vreemd overkomen, maar dit is geen sciencefiction; dit is écht hoe het universum in elkaar zit.

Dit effect, tijdsdillatatie genaamd, is reëel en wordt verklaard door Einsteins algemene relativiteitstheorie. Zelfs op Aarde moeten we met dat effect rekening houden, zij het dan in beperktere mate. De meeste mensen staan er wellicht niet bij stil dat het GPS-systeem in hun auto of in hun smartphone niet zou werken zonder rekening te houden met de effecten van de algemene relativiteitstheorie. Voor plaatsbepaling via GPS wordt gebruik gemaakt van extreem nauwkeurige atoomklokken aan boord van de GPS-satellieten. Maar omdat die satellieten in een baan op 20.200 km hoogte rond de Aarde draaien, bevinden ze zich in een minder sterk zwaartekrachtsveld dan wij, hier op het aardoppervlak. Het gevolg is dat de atoomklokken op Aarde een heel klein beetje langzamer lopen dan identieke atoomklokken in de GPS-satellieten. Met de formules van de algemene relativiteitstheorie valt precies te berekenen hoe je voor dat effect moet corrigeren, en alleen op die manier kan een systeem als GPS correct functioneren.

Het ruimteschip nadert het wormgat

Intermezzo: als er dus nog eens iemand vraagt waar ver-van-mijn-bed-dingen als Einsteins relativiteitstheorie eigenlijk goed voor zijn, antwoord dan maar gerust dat ze zonder die relativiteitstheorie nog altijd verloren zouden rijden als ze ergens naartoe moeten.

De reden waarom Interstellar zo goed scoort op het gebied van wetenschappelijke juistheid, is omdat de producers voor een keer wel goed geluisterd hebben naar hun wetenschappelijk adviseur. Die adviseur is niemand minder dan Kip Thorne, een vooraanstaand theoretisch fysicus en een wereldautoriteit op het gebied van zwaartekracht, zwarte gaten en wormgaten. In zijn jongste boek, The science of Interstellar, licht Thorne de wetenschap van Interstellar nader toe. Kip Thorne is ook een van de executive producers van de film, en een van de robots in Interstellar, KIPP, is naar hem genoemd.

Dit gezegd zijnde moet ik er toch wel meteen aan toevoegen dat niet álles in Interstellar wetenschappelijk oké is. Er zitten toch wel enkele zaken in die een beetje bij het haar gegrepen zijn (zoals de enorm grote golf in vrij ondiep water, of de bevroren wolken), maar de wormgaten- en zwartegatenfysica in de film is bijzonder degelijk en het ruimteschip is behoorlijk realistisch, en dat is het voornaamste. Op het internet zijn ondertussen een hoop sites te vinden waar de wetenschap van Interstellar uitgebreid wordt besproken en bediscussieerd.

Over de plot zelf zal ik hier niet uitweiden, deze blogpost is al lang genoeg. Maar ik vond de film heel erg knap gemaakt, zodat ik hem ondertussen alvast een tweede keer in de bioscoop ben gaan bekijken. Ik ben ook van plan om de blu-ray aan mijn collectie toe te voegen van zodra hij uitkomt, en ik heb uiteraard ook het boek van Kip Thorne op mijn leeslijst gezet. De regie is van Christopher Nolan (bekend van o.a. Batman Begins en sequels, Inception, Insomnia, Memento), en er spelen heel wat bekende acteurs in mee: Matthew McConaughey, Anne Hathaway, Jessica Chastain, Michael Caine, Matt Damon en John Lithgow.

www.its.caltech.edu/~kip
www.space.com
www.interstellarmovie.net

vrijdag 21 november 2014

IJssculptuurfestival 2014

Net als de voorbije jaren is er ook in 2014 weer een ijssculpturenfestival in Brugge. Thema dit jaar is The Land of the Hobs, geïnspireerd door Tolkiens The Hobbit. Geen Disney dus deze keer, maar geen nood: daarvoor kun je dezer dagen terecht in Antwerpen en in Luik.

Maar waarom zouden we zo ver rijden als we net zo goed in onze eigen stad (Brugge dus) kunnen gaan afkoelen? Bovendien waren we uitgenodigd op de openingsavond, ook altijd leuk natuurlijk (met gratis hapjes en drankjes).

IJssculptuurfestival 2014 – The Land of The Hobs

Bij een glaasje cava werd de avond ingezet met enkele toespraken van de organisator, de hoofdsponsor en de burgemeester. Daarna mochten alle genodigden de ijstent in, waar het op dat moment −11 graden was. Mutsen aan en jassen goed dichtritsen was dus de boodschap. Maar eerst passeerden we een ijsvrije ‘groene zone’, waar een leuk hobbithuisje was nagemaakt.

De ijssculpturen zelf zijn weerom erg knap gemaakt, en de voortdurend van kleur wisselende belichting zorgt voor de juiste sfeer. Mijn foto’s staan al online, dus neem gerust een kijkje.

Er is ook weer een ijsglijbaan, waar klein en groot zich kan uitleven. Tijdens de afdaling word je gefotografeerd, en achteraf kun je in de warme horecatent je foto laten afdrukken. Er is ook weer een ijsbar, ruim voorzien van Jägermeister, waar je uit ijsglaasjes een hartverwarmende borrel kunt drinken. Een glühweintje of een warme chocolademelk kan natuurlijk ook.

Het grote voordeel van zo’n avant-première is dat we ruim de gelegenheid kregen om foto’s te maken zonder dat er te veel volk in de weg liep. Dat kan op drukke dagen wel even anders zijn, zo weten we nog van vroeger. Aan het eind van de avond hadden we de ijstent bijna voor ons alleen, en Miche en Annelies namen maar al te graag de gelegenheid te baat om heel wat keren achter elkaar van de ijsglijbaan te gaan.

IJssculptuurfestival 2014 – The Land of The Hobs

Er staat ook nog een ijsbed, waar je naar het schijnt de nacht kunt doorbrengen. Je krijgt dan wel voldoende dekens om warm te blijven, maar wij verkiezen toch het comfort van onze eigen slaapkamer.

Na onze ijswandeling in de feeërieke ijstent zijn we wat gaan opwarmen in de horecatent, waar ons lekkere hapjes en drankjes werden aangeboden. Miche en Annelies lieten als souvenir elk een glijbaanfoto afdrukken en kregen er nog een sleutelhanger met foto bij.

Schrikt een klein beetje kou je niet af, dan is een bezoekje beslist het overwegen waard.

Je kunt in Brugge van 21 november tot 4 januari gaan chillen tussen de hobbits, dwergen, elfen, orks, trollen en andere Midden-aardse creaturen. In Antwerpen (van 29 november tot 11 januari) en in Luik (van 22 november tot 4 januari) kan het tussen de Disney-figuren.

www.ijssculptuur.be
www.ijs.be

woensdag 19 november 2014

Rhapsody in Blue

Het was alweer veel te lang geleden dat ik nog eens naar een concert geweest was, dus de opvoering van Gershwins Rhapsody in Blue in het Brugse Concertgebouw gisteravond was de ideale gelegenheid om daar iets aan te doen. Ik was een beetje aan de late kant om te boeken, maar er was gelukkig nog een mooi plaatsje vrij op de tweede rij van het eerste balkon, vanwaar ik een prima uitzicht had op het podium.

Rhapsody in Blue in het Brugse Concertgebouw

Al sedert mijn jeugd ben ik gepassioneerd door dit stuk, dat ik eindeloos kan herbeluisteren. Het is een bijzonder geslaagde combinatie van jazz en klassiek, bijzonder gevarieerd en vol ritmewisselingen. Onder de leiding van chef-dirigent Jan Latham Koenig en met de Luikse pianovirtuoos Johan Dupont aan de vleugel zorgde het Symfonieorkest Vlaanderen voor een feilloze uitvoering. Dupont viel in voor de zieke Bulgaar Boyan Vodenicharov.

Het stuk is natuurlijk wat kort om er een avond mee te vullen, dus stonden nog twee andere stukken op het programma: A Lincoln Portrait van Aaron Copland (een stuk dat mij niet bekend was) en Moessorgski’s Pictures at an Exhibition.

Dat laatste is van oorsprong een stuk voor piano, maar Maurice Ravel bewerkte het voor een symfonieorkest, en het is Ravels meesterlijke orkestratie die gisteren in het concertgebouw in Brugge werd opgevoerd.

A Lincoln Portrait is een stuk voor groot orkest en redenaar. Deze leest passages voor uit Lincolns beroemde speech Gettysburg Address, een eerbetoon aan de gesneuvelde soldaten bij de slag om Gettysburg.

Als toemaatje sloot het orkest de avond af met een nummer dat niet op het programma stond: de Slavische Dans opus 72 van Dvořák. Zalig!

Moet ik er nog aan toevoegen dat ik bijzonder van dit concertbezoek heb genoten?

dinsdag 18 november 2014

Halloween 2014 in Disneyland Parijs

Halloween 2014 in Disneyland Parijs

Halloween ligt alweer enkele weken achter ons, dus het werd hoog tijd om de foto’s van ons halloweenuitstapje naar Disneyland Parijs online te zetten zodat jullie kunnen meegenieten.

We begonnen ons weekendje deze keer onder een blauwe hemel met een ballonvlucht in PanoraMagique, de heliumballon in de Disney Village. Je hebt er een mooi uitzicht hebt over Disneyland en de wijde omgeving. Op 31 oktober zijn we naar de Halloween Party geweest: een speciaal evenement in het Disneyland Park ter gelegenheid van Halloween, na de gewone openingsuren.

PanoraMagique

We hebben (alweer!) heel veel geluk gehad met het weer. De eerste twee dagen van onze trip (31 oktober en 1 november) leek het wel zomer, ongetwijfeld een gevolg van de opwarming van de Aarde. Volgens de Belgische weerman was het in Ukkel de warmste 1 november sedert 1901, en we nemen graag aan dat dat ook voor Parijs en omgeving gold. Op de derde dag was zowat 50% kans op regen voorspeld, maar het is gelukkig de hele dag droog gebleven. Er was wel te veel wind voor de luchtballon, maar die hadden we dus gelukkig al op dag 1 gedaan.

Mickey's Halloween Celebration

Een selectie van onze foto’s vind je op Google Plus. Voor de overzichtelijkheid heb ik ze ondergebracht in verschillende albums:

zaterdag 15 november 2014

Heist – vroeger en nu

Ik ben zo stilaan op de leeftijd gekomen waarbij ik af en toe spontaan overvallen word door een bui van jeugdsentiment. Een tentoonstelling over de plaats waar ik ben opgegroeid, was dan ook iets dat ik zeker met een bezoekje wou gaan vereren.

Tentoonstelling Heist – vroeger en nu

Dat heb ik gisteren dus gedaan, in het heemkundig museum Sincfala in Knokke-Heist. Daar loopt nog tot en met 15 december de fototentoonstelling Heist – vroeger en nu, met heel wat foto’s van de badplaats, ooit vissersdorp, waar ik 29 jaar heb gewoond. Er zijn tal van foto’s te zien van gebouwen, straten en pleinen, waarbij telkens een foto van vroeger en een van nu naast elkaar getoond worden.

Maquette van het gebouw waar ik lagere school heb gelopen

Het is bijzonder confronterend te zien hoe de kleine huisjes, statige villa’s en imposante hotels van weleer plaats hebben gemaakt voor moderne woningen en hoge flatgebouwen. Een straatje waar ik als kind wel eens kwam, op bezoek bij een vriendin van mijn moeder, is zelfs helemaal verdwenen. Het heeft jaren geleden al plaats moeten maken voor de havenuitbreiding van Zeebrugge.

Heist – vroeger en nu (affiche)Behalve foto’s en een video zijn er ook enkele maquettes te zien, onder andere van het gebouw van de broeders Xaverianen, waar ik zes jaar lang school heb gelopen. Ook dat gebouw is ondertussen afgebroken en vervangen door moderne flats, maar bij het zien van de bijzonder gedetailleerde maquette kwamen al mijn lagereschoolherinneringen in een flits terug naar boven.

Een paar weken geleden was ik overigens ook in Heist voor de boekvoorstelling van Heist aan Zee en ons verleden van de gebroeders Georges en Marc De Vent, een nostalgisch fotoboek over de periode 1955-1971.

Het zien van oude foto’s kan heel wat herinneringen losmaken. Herinneringen aan plaatsen waar ik vroeger kwam, dingen die ik vroeger deed, mensen die ik lang geleden ontmoette.

Word ik nu oud? Misschien. Maar vrees niet, er is geen enkel gevaar dat ik symptomen van midlifecrisis ga vertonen. Ik mag dan wel de 50 gepasseerd zijn, ik voel me nog altijd jong, jeugdig en vol energie.

www.knokke-heist.be
www.sincfala.be

dinsdag 11 november 2014

Het avontuur van de evolutie

In het centraal station van Antwerpen loopt sinds enkele weken de tentoonstelling Het avontuur van de evolutie. Omdat we gisteren toch in Antwerpen waren voor de boekenbeurs, wou ik mijn jaarlijkse boeken-uitstap deze keer combineren met een bezoekje aan deze interessante expo (terwijl mijn vrouw en dochter toch liever even gingen shoppen).

De bezoeker krijgt een vrij summiere uitleg over hoe evolutie werkt. De tentoonstelling besteedt vooral aandacht aan het visuele aspect. Het begint al met een grote mammoet, die als blikvanger opgesteld staat in het station van Antwerpen Centraal. Niet in de centrale stationshal bij het Astridplein, maar een heel eind verderop, voorbij de meeste shops.

Bordjes leiden de bezoeker verder naar de ingang van de tentoonstellingsruimte helemaal aan het einde van het enorme stationsgebouw, een behoorlijk eind stappen! Eenmaal binnen krijg je weer de wolharige mammoet te zien, nu iets realistischer en met jong voorgesteld.

Jagers hebben een mammoet gevangen in een kuil

Iedere bezoeker krijgt een audiogids mee, met een aparte audio-track voor de kinderen. De tekst die je als volwassene te horen krijgt, is zowat identiek aan de tekst die op de pancartes bij de afzonderlijke taferelen afgedrukt staat. De dieren je die doorheen de tentoonstelling aantreft, zijn voornamelijk (maar niet uitsluitend) soorten die pas in of na de laatste ijstijd uitgestorven zijn. Evolutionair en geologisch gezien allemaal heel recentelijk dus.

De tentoonstelling laat maar een handjevol fossielen zien. Aan het begin van de tentoonstelling een trilobiet, en verderop nog een bot van een mammoet en een stuk kaakbeen. In het laatste gedeelte van de expo wordt aandacht besteedt aan de evolutie van de mensachtigen.

De eerste vogels: directe afstammelingen van de dinosauriërs

De taferelen zijn stuk voor stuk mooi gemaakt, prachtig vormgegeven en kleurrijk belicht. Een ware lust voor het oog. Er worden voornamelijk erg grote dieren getoond, en die zijn bijzonder indrukwekkend. Er is ook een korte filmvoorstelling waarin de werking van evolutie uit de doeken gedaan wordt.

Helemaal aan het einde van de tentoonstelling is er toch wat speculatie, waarbij ik me de bedenking maak of dit er eigenlijk wel bij had gemoeten: hier wordt zowaar een poging gedaan om Bigfoot (ook gekend als de Yeti of de verschirkkkelijke sneeuwman), af te beelden. Daarmee begeeft men zich op het eerder gevaarlijke terrein van de cryptozoölogie.

Wie de expo nog wil zien moet niet te lang wachten. De tentoonstelling Het avontuur van de evolutie – met ondertitel Van de oerknal tot mens & mammoet – loopt nog tot 15 december.

www.evolutie-expo.be

Boekenbeurs 2014

Het was bijzonder druk op de boekenbeurs gisteren. Ik had het kunnen weten natuurlijk. Het was een brugdag én mooi weer, dus mensen trekken er massaal op uit. Maar ja, we hadden geen andere keuze. We konden ons niet permitteren om een dagje vrij te nemen en in de week te gaan. Wegens onze drukke agenda was gisteren de enige dag die we nog vrij hadden.

Op bepaalde momenten was er op sommige plaatsen geen doorkomen aan. Zo is het niet leuk meer. En dan te bedenken dat we eigenlijk een uitnodiging hadden voor de openingsavond (die we, eveneens wegens onze drukke agenda, jammer genoeg moesten laten schieten)!

Boekenbeurs 2014

Hier en daar stonden lange rijen mensen aan te schuiven. Voor boeken? Lang niet altijd. Wel voor een anonieme figuur die in een muizenpak zat te signeren – een zekere Stilton, als ik het goed voor heb –, of voor een foto met een of andere illustere BV die met een ghostwriter werkt en zelf met alle aandacht gaat lopen. Het e-paviljoen, waar het grote publiek de voorbije jaren kennis kon maken met e-reading, had dit jaar veel meer weg van een kinderopvang, waar de kinderen zich zaten te amuseren op grote en kleine tablets.

Voor de rest ook een hoop dingen die niets met boeken te maken hebben. Iemand zin in een Royco-soepje? Abdijbiertje proeven? Beemster-kaasje misschien? Uw eigen gepersonaliseerde postzegel? En heel veel wedstrijden, waar je de indruk krijgt dat je effectief een kans hebt om iets te winnen, maar waar je eigenlijk alleen maar je e-mailadres achterlaat zodat je in de komende tijd weer bestookt kunt worden met allerlei reclame-mails. Ik doe daar dus niet meer aan mee.

Ik krijg ook de indruk dat er ieder jaar meer kinderboeken en meer strips te zien zijn. Begrijp me niet verkeerd: dat laatste vind ik absoluut geen slechte ontwikkeling. Strips zijn al lang niet meer uitsluitend voor kinderen, en het wordt hoog tijd dat het grote publiek de strip, de comic en de graphic novel serieus gaat nemen.

Maar dat grote publiek gaat blijkbaar voornamelijk naar de boekenbeurs voor kookboeken. En ook met onzin als astrologie en healing is voor uitgevers nog altijd veel geld te verdienen. Natuurlijk ook veel boeken over de Eerste Wereldoorlog dit jaar.

Maar erg lang ben ik niet gebleven. Zoals ik al zei: véél te druk, en wie mij een beetje kent, weet dat ik een grondige hekel heb aan grote menigten. Na één keer de vier hallen met boeken te hebben doorlopen, hield ik het dus voor bekeken en heb ik tram 2 naar Antwerpen Centraal genomen om er de tentoonstelling Het Avontuur van de Evolutie te gaan bekijken. Maar dat is stof voor een volgend blogje…

O ja, ik heb overigens wel nog een leuk boek meegebracht: Things to make and do in the Fourth Dimension, van Matt Parker.

www.boek.be
www.boekenbeurs.be

dinsdag 4 november 2014

FACTS 2014

Een jaarlijks terugkerende traditie in oktober: FACTS, de tweedaagse beurs voor liefhebbers van cosplay, fantasy, anime, manga, comics, toys, games, horror en sci-fi. Het evenement vindt plaats in Flanders Expo in Gent. Ik ben op zondag gegaan, want op zaterdag was er een interessante lezing in Volkssterrenwacht Beisbroek die ik niet wou missen. Carrie Fisher (prinses Leia uit Star Wars) zou er ook zijn, zo was aangekondigd, enkel op zondag. Mooi zo, dacht ik nog, dan bof ik even dat ik er ook op zondag ben. Maar uiteindelijk heb ik Carrie Fisher niet te zien gekregen.

Star Wars op FACTS 2014

In tegenstelling tot de andere acteurs en actrices die op FACTS te gast zijn, vond Fisher het niet nodig om een Q&A te geven. Dat vond ik erg jammer. Geen nood, dacht ik, ik zal wel een glimp van haar kunnen opvangen aan de autogramtafel. Daar zitten alle acteurs en actrices doorgaans netjes op een rij, en je kunt gaan aanschuiven voor een foto met een handtekening. Niet dat ik meteen van plan was om gesigneerde foto’s aan te schaffen, die periode heb ik achter mij gelaten. Maar ik had toch gehoopt om toch even een glimp van Carrie Fisher te kunnen opvangen en van op afstand enkele foto’s van haar te maken.

Nou, mooi niet dus. Fisher was helemaal aan het zicht onttrokken, goed weggestopt achter grote panelen. De enige manier om erbij te komen, was effectief in de rij te gaan staan voor een handtekening of een foto. Enkele bodyguards in donkere pakken stonden op de uitkijk. Niet dat dat echt nodig was, want de sci-fi-fans gedragen zich uiteraard allemaal heel erg netjes. We zijn tenslotte veel beter opgevoed dan de voetbalhooligans die de stadions (en wijde omgeving) onveilig maken. Voor een handtekening vroeg Carrie Fisher de luttele som van 55 euro, en voor amper 50 euro extra kon je ook met haar op de foto. Er stond een hele resem fans aan te schuiven, die dit buitenkansje kennelijk niet aan zich wilden laten voorbijgaan.

Stargate SG-1 op FACTS 2014

Ik ben niet in de rij gaan staan. Ik mag dan wel een Star Wars-fan zijn, het was me al snel duidelijk dat Carrie Fisher hier alleen maar komt om snel veel geld te verdienen. Ze is niet geïnteresseerd in interactie met de fans. Anders zou ze zich niet wegstoppen en zou ze net als haar collega’s een Q&A geven. Wat mij betreft kunnen ze zo iemand in de toekomst maar beter niet meer uitnodigen op FACTS.

Gelukkig waren er nog andere gasten: Adam Brown (Ori in The Hobbit), Carice van Houten (Melisandre in Game of Thrones), Christopher Judge (Teal’c in Stargate SG-1 en al eerder te gast op FACTS 2009), Costas Mandylor (Mark Hoffman in Saw), Jerome Blake (Mas Amedda in Star Wars en al eerder te gast op FACTS 2005), Liam McIntyre (Spartacus), Lou Ferrigno (The Incredible Hulk – de tv-serie uit de jaren ’70-’80) en Robert Knepper (Samuel Sullivan in Heroes en Simeon in Stargate Universe).

Elsa, Anna en Olaf uit FrozenFACTS wordt steeds groter, dus ik heb veel tijd doorgebracht bij de verschillende stands van dealers en fanclubs. Daardoor had ik alleen maar tijd voor de panels van Christopher Judge en Lou Ferrigno, een stukje van het panel van Adam Brown, en geen tijd voor de cosplay. Als je alles wilt zien op FACTS, dan heb je wel degelijk twee dagen nodig.

Dit jaar vieren we de 20e verjaardag van Stargate, en dat ging op FACTS niet onopgemerkt voorbij. Voor de gelegenheid was er een Stargate-tentoonstelling met een aantal originele kostuums en props en een replica op ware grootte van de stargate. In de fan village stonden de stands van allerlei fanclubs bij elkaar, waaronder de Belgian Whovians (Doctor Who-fanclub), waar je een selfie bij de TARDIS kon maken, de Belgian Voyage Club (Star Trek-fanclub), waar je even in de captain’s chair kon gaan zitten, en de R2 Builders (die radiogestuurde R2-droids bouwen). Dat zijn er slechts enkele; er waren nog veel meer clubs aanwezig, en er waren ook demonstraties van Quidditch (de bezemsport uit Harry Potter).

Enkele dagen later is FACTS nog behoorlijk uitgebreid aan bod gekomen op tv, in de wekelijkse nerd-rubriek van Café Corsari op één. De reportage van Lieven Scheire, waarin het eerst nog over de Amerikaanse Comic-Con gaat, staat ook op YouTube.

Ik ben in de loop van de dag ook nog iets gaan eten in het restaurant in hal 1. De bemande kassa’s zijn dit jaar vervangen door automatische kassa’s waar je enkel nog met een betaalkaart kunt afrekenen en waar je zelf je drankjes en gerechten moet scannen of kiezen op het scherm. Dat verloopt niet echt vlotjes, ondanks assistentie van een paar Flanders Expo-medewerkers die van de ene naar de andere kassa hollen om de klanten te assisteren. Tussendoor heb ik me ook nog tegoed gedaan aan een Japanse snack: onigiri (お握り): een bol van witte rijst, gehuld in nori (een blaadje zeewier). In zo’n onigiri kan van alles als vulling gebruikt worden, en zondag was dat tonijn. Best lekker.

Nu aftellen naar de volgende con. Dat wordt waarschijnlijk Dutch Comic-Con, op 28 en 29 maart 2015 in Utrecht.

www.facts.be
youtu.be/S2IOcZ9SaOA